Data publikacji 13.10.2014
Żyjemy w czasach, kiedy Internet obecny jest wszystkich dziedzinach naszego życia. Bez dostępu do Internetu nie może w zasadzie funkcjonować świat biznesu, nauki i rozrywki. W Internecie można znaleźć w zasadzie wszystko. Usługi internetowe są nieustannie polepszane a jego zasoby powiększane. W ogromnym stopniu ułatwia współczesnemu człowiekowi życie i pracę.
Niestety, wraz z coraz szybszym rozwojem Internetu i jego wpływem na nasze życie, przestępstwa komputerowe stają się jego integralną częścią. Rozpowszechnienie Internetu i możliwość zachowania w nim anonimowości tworzą idealne warunki dla wszystkich, którzy chcą wykorzystać komputery niezgodnie z prawem. Cyberprzestępczość jest zjawiskiem narastającym, niebezpiecznym i przynoszącym przestępcom coraz większe dochody.
Unia Europejska terminu "cyberprzestępczość" używa w odniesieniu do trzech rodzajów przestępstw:
-
przestępstwa popełniane przy użyciu elektronicznych sieci informatycznych i systemów informatycznych:
-
oszustwa
-
handel fałszywymi fakturami,
-
oszustwa nigeryjskie,
-
oszustwa na portalach aukcyjnych,
-
handel numerami kart płatniczych,
-
-
prawa autorskie/znaki towarowe
-
kosmetyki,
-
odzież,
-
chemia gospodarcza
-
filmy, muzyka,
-
-
nielegalny handel
-
ludźmi,
-
bronią,
-
częściami samochodowymi (pochodzącymi z kradzieży),
-
narkotykami
-
-
-
publikacja nielegalnych treści w mediach elektronicznych:
-
pornografia dziecięca,
-
sekty,
-
rasizm i ksenofobia,
-
sekty,
-
przestępstwa przeciwko systemom informatycznym
-
kradzieże informacji,
-
dystrybucja złośliwego oprogramowania,
-
ataki DDOS (odmowa dostępu do serwerów/usług)
-
włamania do systemów komputerowych
Podstawowym aktem prawnym, na którym opiera się walka z cyberprzestępczością w Polsce jest ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.),a w szczególności:
-
Art. 190a § 2 – podszywanie się pod inną osobę, fałszywe profile,
-
Art. 202 kk – dot. treści pedofilskich,
-
Art. 256 kk – ekstremizm polityczny – treści faszystowskie,
-
Art. 267 § 1 kk – nieuprawnione uzyskanie informacji (hacking),
-
Art. 267 § 2 kk – podsłuch komputerowy (sniffing),
-
Art. 268 § 2 kk – udaremnienie uzyskania informacji,
-
Art. 268a kk – udaremnienie dostępu do danych informatycznych,
-
Art. 269 § 1 i 2 kk – sabotaż komputerowy,
-
Art. 269a kk – rozpowszechnianie złośliwych programów oraz cracking,
-
Art. 269b kk – tzw. „narzędzia hackerskie”,
-
Art. 271 kk – handel fikcyjnymi kosztami,
-
Art. 286 kk – oszustwo popełniane za pośrednictwem Internetu,
-
Art. 287 kk – oszustwo komputerowe.
Podstawowym aktem prawnym, na którym opiera się ochrona prawa autorskiego i praw pokrewnych w Polsce, które też w ramach zwalczania przestępczości gospodarczej wchodzą w szeroko rozumianą przestępczość komputerową, jest ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn. zm.). Pozostałe regulacje, mające charakter pomocniczy, to przede wszystkim:
-
ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.);
-
ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503, z późn. zm.);
-
ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.);
-
ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych (Dz. U. Nr 128, poz. 1402, z późn. zm.);
-
ustawia z dnia 5 lipca 2002 r. o ochronie niektórych usług świadczonych drogą elektroniczną opartych lub polegających na dostępie warunkowym (Dz. U. Nr 126, poz. 1068, z późn. zm.);
-
ustawa z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. Nr 144, poz. 1204, z późn. zm.).